Eerste bezoek aan Seoul

Donderdag 4 oktober om 9u45 vertrok ik voor mijn eerste bezoek aan Seoul. Ik had afgesproken met een Indonesisch meisje dat hier op mijn blog had gereageerd. We spraken af aan de ingang van Gyeongbokgung (gung = paleis). Er was heel veel volk, maar ik had gelukkig gezegd dat ik een rode broek zou aan hebben zodat ik genoeg zou opvallen tussen al dat volk! Rond half 12 kwam ik er aan en we begonnen direct onze wandeling.

Het bleek al snel dat dit paleis de grootste gronden heeft, want we hebben niet eens alles bezocht wat er op de paleisgronden te bezoeken valt. Het paleis zelf is erg indrukwekkend, maar zelfs over de poort naar het paleis kan dat gezegd worden. Symmetrisch en met veel kleur en motieven; het soort architectuur waar ik van hou! Behalve de toegangspoort en het paleis zijn er nog verschillende bijgebouwen en mooie tuinen, allemaal met zorg voor detail ontworpen.

Zoals wij ze in Londen kennen, hebben ze hier ook bewakers die op gezette tijdstippen een ‘afwisseling van de wacht’-ceremonie uitvoeren. We waren net te laat, maar van de bewakers zelf heb ik wel foto’s kunnen nemen.

Na ons bezoek aan Gyeongbokgung wandelden we door Insadong, waar we koude noedels aten. Ze zouden niet pikant zijn… Ik at natuurlijk iets dat ik niet had moeten opeten en mijn mond stond in brand. Ik kon dus niets meer binnen krijgen en liet meer dan de helft van mijn noedels achter.

We lieten Insadong achter ons en namen een metro -voor 1 station- naar Gwanghwamun Square om het standbeeld van Koning Sejong te bezichtigen. Koning Sejong is degene die -met behulp van enkele geleerden- het meest wetenschappelijk onderlegde schrift heeft uitgevonden, namelijk het Koreaanse schrift: Hangeul.

Een ander standbeeld, dat tegenover Koning Sejong stond, was van admiraal Yi Sun-Shin. Deze admiraal is vooral bekend voor zijn overwinningen tijdens de Japanse invasies van Korea in de 16de eeuw.

We keerden terug naar het metrostation, waar de Cheonggyecheon (cheon = stroom) begint. Deze stroom heb ik al eens vernoemd in mijn must-see van Seoul. Vroeger stroomde hij onder een autosnelweg maar – onder veel protest- legde de burgemeester van Seoul hem weer open en investeerde veel geld in de opknap- en verfraaiingswerken. Nu is het een erg populaire plek voor Seoulites en een mooi stukje natuur in het midden van deze levendige stad.

Nadat we zo’n 2 kilometer langs de Cheonggyecheon hadden gewandeld, keerden we terug naar het metrostation en namen de metro naar Sinchon. Hier gingen we naar Dunkin’ Donuts (chocoladebrownie!) en naar Etude House (niet voor mij want ik geef niet echt veel om make up en al van die toestanden :p).

Hierna gingen we elk onze eigen weg, waarbij ik natuurlijk weer de foute weg nam! De blauwe lijn, de tweede metro die ik moet nemen om in Anyang te geraken, splitst na Guro in 2. Ik snap nog niet hoe ik moet weten naar welke kant mijn metro na Guro rijdt, maar die dag was ik dus op de verkeerde terecht gekomen. Ik had het ongeveer 3 stations later pas door, keerde terug en kwam gelukkig vrij snel aan in Anyang Station. Daar waar het volgende probleem zich stelde: waar is mijn bushalte? Net voor het station is een bushalte waar zo’n tiental busnummers halt houdt, maar na een dik half uur gewacht te hebben had ik nog steeds geen 12 of 81 gezien. Ik besloot het te vragen aan de wachtende Koreanen. Tot mijn grote spijt en verbazing sprak niemand die in aansprak Engels. Uiteindelijk, na zo’n 15  a 20 mensen gevraagd te hebben of ze misschien een beetje Engels konden, vond ik 2 middelbare schoolmeisjes die met behulp van een vertaalapp op hun smartphone mij konden vertellen dat ik moest oversteken en de bushalte aan 7 Eleven moest hebben. Oef, eindelijk! Ze excuseerden zich nog voor hun slechte Engels, maar ik was gewoon blij dat ze mij geholpen hadden. Zo kwam ik om 18u15 eindelijk thuis -ik was in Seoul vetrokken om 16u30. Ik was geradbraakt, heel mijn lijf deed pijn en ik was zo moe! Mijn dag eindigde dan ook niet veel later… 😉

Nu, het verhaal over mijn eerste bezoek is verteld, maar behalve wat ik meemaakte heb ik nog heel wat meer te vertellen! Er zijn mijn zo veel dingen opgevallen dat ik toch even wil vermelden wat mijn aandacht trok.

Om een onverklaarbare reden zie ik overal mannen in legeruniform -zo van die camouflagepakken- inclusief de baret. Ik zag eerst in Seoul gewoon hier en daar een uniform verschijnen en dacht dat het een of andere vreemde fashion trend was en mijn teller stond tegen de avond op 16. Toen ik ‘s avonds aan Anyang Station zat te wachten, kwamen er steeds meer en meer legermannen toe met de bus -openbaar vervoer, geen gecharterde bus- verdacht veel. Ik weet dat mannen verplicht zijn zich voor een bepaalde periode moeten aansluiten bij het leger, en dat de grens hier niet zo erg ver vandaan is, maar toch verklaart dat niet dat ik ze overal zie lopen, toch? Ik veronderstel dus dat ze met vakantie zijn en tijdens hun vakantie in het openbaar hun uniform moeten dragen om aan te tonen dat ze in dienst zijn. Als iemand het kan verklaren, laat het mij alstublieft weten!

Verder valt de koppellook op, een overdreven manier om aan te tonen dat twee mensen een koppel vormen door exact hetzelfde kledingstuk te dragen. Ik vind het persoonlijk belachelijk en irritant; dezelfde hoodie daar kan ik nog mee leven, maar dezelfde flashy muts met oortjes of dezelfde sportschoenen met al even flashy veters of van die dingen gaan er gewoon over.

Over mode gesproken, zogenaamde Raglan Shirts zijn hier enorm de mode. En nog meer mode -ja ja, Koreanen en mode- zowat 80% van alle mensen die ik hier zie draagt sportschoenen. Oerlelijke sportschoenen. Bij gelijk welke outfit! Zo zag ik enkele stewardessen op de metro wachten in hun stijlvolle uniform…en sportschoenen! 😦 Flashy veters inclusief!

Ik kan zo blijven doorgaan, maar voor vandaag laat ik het hier ophouden.