De vlucht en kennismaking met school en gastgezin

 

Ik ben ondertussen al een week in het verre oosten, maar heb nog niet de kans gehad om mijn blog te updaten omdat ik geen computer had en geen zin had om naar een PC-bang te gaan. Die dingen zien er wat duister uit vind ik.

Ik ga niet alles in 1 post zetten, dat zou wat te veel worden. Ik heb in mijn eerste week redelijk wat gedaan, waardoor ik nu al helemaal vermoeid en een beetje ziek ben, dus ik ga de komende dagen niet echt veel meer meemaken.

Op maandag 1 oktober vertrokken we met z’n allen naar de luchthaven, waar mijn familie direct zei dat ik maar moest inchecken want dat het heel ver gaan was naar de gate. Haha, helemaal niet; ik stond daar op een kwartier, zonder enige problemen onderweg en moest dus nog anderhalf uur wachten. Om 11u40 steeg mijn eerste vlucht op, richting Helsinki. We kwamen daar op tijd, of zelfs te vroeg als ik het mij goed herinner, aan. Om 15u00 (Helsinki-tijd, dus GMT +3) zat ik al aan de juiste gate, waar ik ook mijn eerste Franstalige confrontatie (dit vermeld ik omdat het ironisch is dat ik op de hele reis met slechts 2 mensen gesproken heb, die toevallig allebei Frans spraken en ik gebuisd ben op Frans…) heb ondergaan. Een Waalse Chinees -die bij de vorige vlucht naast mij zat- vroeg mij waar zijn gate was, de gates waren verwisseld.

Rond 17u ging ik aan boord van mijn tweede vlucht, die 8u50 zou duren. Uiteindelijk werd het een half uurtje minder en landden we om 5 over 8 (GMT +9) in Incheon. Daar sprak ik een vrouw aan om te vragen of de metro naar de bagage ging, en het bleek dus dat deze vrouw uit Wallonie kwam. Het was dus best grappig dat de eerste persoon die ik aan de andere kant van de wereld sprak een Belg was. Ik heb flink mijn beste Frans bovengehaald en tot na de immigratie ben ik sociaal geweest. Bij de bagage was ik hen (ze was daar met haar man) kwijt en dus wachtte ik moederziel alleen… op mijn bagage die maar niet leek te komen. Drie kwartier heb ik daar gewacht, echt waar. Mijn valies kwam als laatste, toen ik die van de band nam keek ik even rond. Er was niemand meer!

Zo werd ik uiteindelijk om kwart na 9 begroet door mijn gids die dacht dat ik al weg was. De gids bleek dezelfde persoon te zijn als de persoon die de Engelse communicatie voor BestFriend uitvoert. De persoon die ik dus al een klein beetje haatte voor ik hem ontmoet had. Maar goed, we stapten in een taxi en 45 minuten later kwamen we aan bij de appartementen waar ik zou verblijven. Het gastgezin viel direct tegen. Een vrouw van zo’n 50 jaar oud die geen Engels verstaat. Ik kreeg een magnetisch sleutelhanger om de automatische deur van het appartementsgebouw te openen en na enkele keren proberen wist ik ook de deur van het appartement zelf te openen. Dat is hier allemaal automatisch; geen sleutels nodig! De deur moet ik gewoon met een pincode openen, hoe handig is dat! Zo vergeet ge nooit uw sleutel, het enige dat ge kunt vergeten is de code natuurlijk.

Ongeveer een half uurtje later reisden we met het openbaar vervoer naar Sinchon, zo wist ik meteen hoe ik het openbaar vervoer en mijn gloednieuwe T-moneykaart moest gebruiken (hier later meer over). Op school kreeg ik een infobundeltje met informatie die niet nieuw was voor mij. Aangezien ik ook niet direct vragen had, mocht ik dus na een kwartiertje ongeveer weer weg. Ik vertrok meteen naar het metrostation omdat ik er niet gerust in was dat ik thuis zou geraken. Het was ondertussen 11u45 en mijn gastvrouw verwachtte mij tegen 15u terug.

De terugweg bleek niet zo gemakkelijk te zijn. De metro’s (eerst van Sinchon naar Sindorim (groene lijn, 20 minuten) en dan van Sindorim naar Anyang (blauwe lijn, 20 minuten) waren gemakkelijker dan ik dacht, maar dan kwam natuurlijk het moeilijke. Ik dacht het appartement wel te voet te vinden… Niet dus! Ik ging terug naar het station en keek op het briefje dat ik gekregen had met busnummers die ik kon nemen, dus ik nam bus 2. Ik stapte aan een compleet foute halte af en belandde in een appartementecomplex dat leek op hetgene waar ik moest zijn (die zien er allemaal zo gelijk uit!). Gelukkig had een meisje gezien dat ik iets aan het zoeken was, en ookal kon ze niet veel Engels, ze heeft mij toch heel goed geholpen. Ze stopte een taxi en toonde de chauffeur naar waar hij moest. Zo’n 15 minuten later stonden we dan aan het juiste appartement. 3800 WON (2,70 euro) voor 15 minuten taxi, dat lijkt mij goedkoop tegenover bij ons (niet?). Wat was ik blij dat ik terug was!

Verder heb ik die dag gewoon mijn valies uitgepakt en wat gelezen. Tegen 16u15 werd ik al geroepen om te eten. Geen idee waarom zo vroeg, maar daarna ben ik direct in slaap gevallen!

Woensdag werd ik al om 5u45 wakker, waarschijnlijk doordat ik zo vroeg in slaap gevallen was. Ik las verder in mijn boek en om 9u at ik een uitgebreid ontbijt. Al gauw bleek dat er ook een zoon aanwezig was. Hij kon een beetje Engels dus heb ik toen toch een beetje kunnen communiceren. Hij bleek ergens naartoe te moeten, iets belangrijks. Ik moest helpen met kledingkeuze. Na die woensdagmorgen heb ik de zoon niet meer gezien (ik begin mij af te vragen of het wel haar zoon is, en of hij hier wel woont). De rest van de dag was rustigm ik bleef gewoon binnen. Ik heb de hele dag de bushalte in de gaten gehouden om zo te weten te komen welke busnummers hier stoppen, dat was zowat het enige nuttige dat ik die dag gedaan heb.

Ik zal het voor vandaag hierbij laten. Morgen post ik deel 2 van mijn verhalen.